Kleine persoonlijke anekdotes
Bij het graf
Stil was het. Lange tijd. Het leven ging door weliswaar. We lachten en huilden, vierden en omhelsden, werkten en aten en sliepen. Stil was het omdat hij er niet meer is. Zomaar, stop. En dan, in dat verdriet, is daar mijn pen. En dan zeg ik mijn woorden bij het graf. Als afscheid en als laatste wens voor een mooie reis. En als troost voor hen die hier blijven.
Ook laatst weer pakte ik mijn pen. En sprak ik mijn woorden bij het graf van mijn geliefde tante van 93. Geen groot verdriet dit keer, meer een stil verbazen. En denken aan hoe het was, aan hoe zij was.
Het leven zo lief Lastig lichaam Geen brug te ver Klein lichaam nog Zo sterk Zo vol Gedachten Oordelen, meningen Die ook veel Maar zijn mocht je Eigen en van jezelf Gezien en gehoord Nieuwsgierig ook Want wie ben jij? Dat hoofd Helder altijd Groot bijna van alles Groot nog op het eind Groter dan je lijf Scheef, zo kenmerkend Jouw hoofd Zo vol van leven En overleven Doorgaan, altijd Altijd de hond die ons verbond Voorwaarts Opgeven geen optie Dapperheid Gebrek is geen beperking Zo vol van leven Staan voor wat je waard bent Loslaten, langzaamaan Met lichte tegenzin Het leven zo lief En dan, gedaan is het Terloops bijna Afgelopen Liggen in de mooie aarde Klaar nu voor vertrek
Corrie
Hoeveel mazzel kun je hebben. Een week vakantie op Terschelling, wat op zich al een feest is, en dan komt ook Corrie nog langs. Wat een powervrouw. Met haar windkracht 12 blies ze de golven het duin op. En dat is knap, weet iedereen die de stranden van Terschelling kent. Naar het strand want Corrie moet je voelen. Zand polijst de wangen, zand kruipt de broekspijpen en sokken in en ontneemt ons het zicht. Wind blaast de toch best stoere hond van zijn sokken.
The day after. Hout, hout, touw en plastic, heel veel plastic. Het hele strand ligt vol met rommel. Rommel die ergens op zee geloosd of verloren is. En zeehondjes, dood tegen het duin. Corrie heeft ze te ver het strand op geworpen. Te ver om ook weer terug te kunnen. Een verdrietige aanblik; de zeehondjes en het plastic.
Eind van het jaar
Heerlijk vind ik die dagen tussen kerst en nieuwjaar. Iedereen aandacht gegeven die aandacht verdient of nodig heeft. Heerlijk eten gekookt voor dierbaren. Bijgepraat, gelachen, soms een traan gelaten. Nu even helemaal niks. Top 2000 op de radio, wat verfpotten tevoorschijn halen, beetje schuren. Hetzelfde kleurtje opfrissen of iets heel anders dit keer? Lief en ik genieten ervan, elk jaar weer. Al moet ik bekennen dat het leeuwendeel op haar neerkomt. De fijnslijper, de perfectionist. Goeie kwasten, nog betere verf en de hand van de meester doet de rest. Dagen om naar binnen te keren. Na te denken over het jaar dat was en het jaar dat komen gaat. Plannen te maken, ideeën te noteren en ja zelfs even aan mijn website te werken. Op naar 2022!
Buiten
Zo lastig soms. De zon hoog aan de hemel, de tuin vol onkruid, het land dat roept om aandacht. En een bureau vol werk, hartstikke leuk werk. Werk dat bijna klaar is en werk dat nog moet starten, werk dat vraagt om aandacht en concentratie. Een puzzel vaak; denken, zoeken, lezen, ideeën verzamelen, een planning maken. Niet te veel naar buiten kijken maar, het verlangen uitstellen tot na gedane arbeid. Dan weer deel worden van dit mooie erf, met de dieren, de bomen en de planten. Naar buiten! Even gauw de maaimachine opklimmen en gas……het hoofd leeg, het werk gedaan. Wat een geluksvogel ben ik met dit fijne werk en deze mooie plek.
Afscheid
Vroeg in de ochtend, het vriest dat het kraakt. Hij ligt te slapen op z’n lievelingsplek in het zand, dicht bij de schutting. Z’n vrienden zijn in de buurt, weten wat er komen gaat. We maken nog wat foto’s en spannen een draadje zodat de kudde op afstand blijft. Ze kijken onophoudelijk, kauwend op wat hooi. Hij geeft zich over aan de ervaren handen van de dierenarts. Zijn liefste mensenlief is bij hem. Zacht landt hij in het zand. Een grote zucht…. Het draadje gaat weg. De vrienden komen dichterbij. Een kring vormen ze en dan naast hem liggen, een voor een. Ze lossen elkaar af, 24 uur lang. Dit is hoe paarden afscheid nemen. Ik huil en bewonder.
Schrijven
Ik doe het al bijna 30 jaar en vrijwel elke dag: schrijven. Voor anderen, om geld te verdienen en heel soms voor de lol. Kritisch ben ik. Soms duurt het dagen voordat ik een pen op papier durf te zetten. Moleskine-notebooks vol aantekeningen liggen te wachten. Te wachten om een nieuw verhaal te worden. Een verhaal dat nog niet bestaat en dat verteld wil worden. Dan beginnen maar en langzaam het plezier terugvinden. En plots gaan daar mijn handen, bijna als vanzelf over het toetsenbord. Van de wereld raken, deel worden van het verhaal dat ontstaat. Dat is wat schrijven is. En dan schaven maar en schaven. Niet snel tevreden zijn, het kan altijd beter nog, veel beter.